قرارداد کار موقت و دائم موضوع نوشتار پیش رو است. در ادامه مباحث پیرامون قانون کار، به دو نوع از سه نوع قرارداد به رسمیت شناخته شده، اشاره می کنیم. این دو قرارداد، قرارداد کار مدت موقت و قرارداد کار دائم هستند. از نظر کاری که به کارگر ارجاع می شود، تفاوتی میان این دو نوع قرارداد نیست. یعنی همان کاری که با قرارداد مدت موقت واگذار می شود، می تواند با قرارداد دائم هم واگذار شود.
تفاوت اصلی این دو قرارداد در بحث زمانی است و تفاوت ماهیتی چندانی ندارند. البته استمرار در فعالیت های موضوع قرارداد کار دائم بیشتر به چشم می خورد. به عبارت دیگر، قرارداد کار دائمی یا غیر موقت تاریخ انقضا ندارد. البته این مسأله منافاتی با قرارداد آزمایشی نخواهد داشت و صرفاً فرصتی حداکثر سه ماهه در اختیار کارگر و کارفرما قرار داده شده تا با روحیات و سبک رفتاری و نحوه عملکرد یکدیگر بیشتر آشنا شوند. بعد از این مرحله است که دائم یا موقت بودن قرارداد موضوعیت خواهد یافت. برخلاف قرارداد کار دائمی که تاریخ شروع قرارداد ذکر می گردید در قرارداد موقت هم تاریخ شروع و هم پایان قرارداد کار درج می گردد.
پاره وقت بودن یا ساعتی بودن می تواند حسب مورد در قرارداد کار مدت موقت یا دائم مطرح شود. به عنوان مثال، شما می توانید با کارگر برای سه روز قرارداد کار دائم منعقد کنید. یعنی این فرد تا پایان دوران بازنشستگی یا خاتمه قرارداد، سه روز در محل کار حاضر خواهد شد. همین قرارداد می تواند برای فردی برای مدت یک سال منعقد شود. قرارداد اول، قرارداد کار دائم و قرارداد دوم، قرارداد کار مدت موقت است. اما همان طور که ملاحظه شد، در هر دو پاره وقت بودن لحاظ شده است.
از اینکه از سایت ما بازدید کردید سپاسگزاریم. اصناف پلاس، رسانه آموزشی مرکز آموزش و مطالعات حقوقی و اقتصادی اتاق اصناف شهرستان شمیرانات است. همه روزه می توانید با مراجعه به این سایت، از مطالب آموزشی ارائه شده بهره مند شوید.
